با گذشت ‍پاییز و زمستان بدون بارش و گرم شدن هوا در بهمن ماه درختان زودتر از موقع شکوفه دادند و با سرمای هفته اول اسفند بخش زیادی از شکوفه ها براثر یخبندان از بین رفتند

یکی از روش های کاشت گوجه فرنگی استفاده از بذر است که اواخر اسفند و اوایل فروردین صورت می گیرد

روش دیگر استفاده از بوته های گوجه فرنگی است که معمولا در اردیبهشت و اوایل خرداد انجام می شود 

یکی از دوستان که در جنوب ایران ساکن است از کشت گیاهی گفت که در شرایط سخت آب و هوایی از جمله آب و خاک شور محصول می دهد -کینوا- پیگیر موضوع شدم و علاقمند بودم ببینم این محصول در منطقه ما چگونه است. جهت تهیه بذر و کسب اطلاعات بیشتر به جهاد کشاورزی مراجعه کردم -زمستان97-  ولی گویا فقط سال قبل به صورت آزمایشی در یکی دو نقطه کشت شده ولی از نتیجه خبری نداشتند و بذر هم نداشتند. با جهاد استان تماس گرفتم تا بذر تهیه کنم که مسئول زراعت که خانمی بود به نحوی نادرست جواب سربالا داد . تا اینکه با یکی از افرادی که سال قبل بذر دریافت کرده بود آشنا شدم و 300 گرم مانده بذر دریافتی وی را خریدم (از قرار کیلویی60هزار تومن)  البته بعد از مدتی با مراجعه به شرکت تعاونی کشاورزی سفارش دادم و با پیگیری مدیر عامل این شرکت بذر مورد نیاز فراهم شد. چون در خصوص زمان کشت در منطقه ما با توجه به آب شیرین  اطلاعات دقیقی نبود تصمیم گرفتم به صورت آزمایشی در چند مقطع زمانی کشت صورت گیرد البته در مقیاس کم.

لذا یک قطعه زمین در فروردین ماه کشت شد که تصاویر زیر موبوط به این قطعه است

[caption id="attachment_7606" align="alignnone" width="1024"] کاشت کینوا در بکری بالا خانیک  - سه‌شنبه 28 خرداد1398[/caption]

[caption id="attachment_7607" align="alignnone" width="768"] جمعه 21 تیر 1398[/caption]

22مرداد 98

[caption id="attachment_7648" align="alignnone" width="1024"] بکری بالا 22مرداد1398[/caption] [caption id="attachment_7646" align="alignnone" width="1024"] بکری بالا 22مرداد1398[/caption] [caption id="attachment_7645" align="alignnone" width="1024"] بکری بالا 22مرداد1398[/caption]

به منظور مهار روان آب های جاری شده در مسیل امرودکن تعدادی بند خاکی در  انتهای مزرعه قنات امرودکن احداث شد تا آب های جاری به سفره زیرزمینی تزریق گردد

فاصله قنات بکری از خانیک از طریق جاده آسفالته  8000متر

فاصله قنات گوده   4900 متر

فاصله قنات کلاته حسن بیک  3800 متر

فاصله قنات آبدریک  1500 متر

همیاری در برداشت محصول

در قدیم همدلی و همیاری بین اهالی بسیار بیشتر از امروز بود . هرچند امکانات و ابزارهای امروز نبود ولی با همیاری مشکلات از سر راه برداشته می شد . یک از اهالی امروز می گفت زمانی که من نوجوان بودم فصل برداشت محصول که معمولاً گندم بود می رسید اعلام عمومی می شد که البته با توجه به نبودن بلند گو افرادی با رفتن به بام منزل اعلام می کردند. و حتی از روستاهای اطراف هم بستگان و فامیل می آمدند و گندم ها یا جو ها را درو می کردند.

چند نکته در این اقدام خودجوش و مردمی وجود داشته است

کشت محصولات بصورت منفرد و تکی نبوده و زمین ها زیر کشت یک محصول خاص می رفته مثلاً تمام زمین ها را گندم می کاشتند و سال بعد محصول دیگری..

این روش هم کار کاشت هم آبیاری و هم برداشت را اقتصادی تر می کرده چرا که هر مالک برای رسیدن به زمین های زراعی  اش باید از زمین های مجاور که متعلق به سایرین بود عبور کند , و قطعاً اگر این هماهنگی نبود هم برای کاشت مشکل داشتند هم آبیاری و هم برداشت. و انتقال محصول درو شده به خرمن هم مشکل می بود.

مهمتر این که وقتی انسان در یک کار جمعی درگیر است انگیزه کار و تلاش بیشتر بوده و خستگی را کمتر احساس می کند چرا که نوعی هم افزایی در افراد گروه در کار گروهی ایجاد می شود. و با توجه به این که افراد به یکدیگر کمک می کردند و نوعی همکاری متقابل بود . سوء استفاده و از زیر کار در رفتن که امروزه متأسفانه هست  کم می شود.

نکته مهم و قابل تأمل دیگر، با جمع بودن و پیروی از اراده جمعی است در آن زمان « من » وجود نداشت و « ما » بود . ریشه بسیاری از مشکلات فعلی جامعه ما همین تک روی ها ست. مثلاً وقتی تصمیم جمعی گرفته می شد فلان کشمون گندم کشت شود همه تبعیت می کردند . یکشنبه 17بهمن

1395

قبل از انقلاب اسلامی کشت خشخاش و استحصال تریاک در مزارع منطقه مرسوم بود و با نظارت دولت شاهنشاهی ایران مزارع زیر کشت خشخاش می رفت و فصل برداشت تریاک با برپایی چادر و استقرار  اکیپ هایی  محصول تریاک از کشاورزان خریداری می شد و در قبال آن رسیدی تحویلشان می شد. و در پایان فصل برداشت بهای محصول تحویل داده شده به کشاورزان پرداخت می شد.  ورود و خروج از مزارع هم کنترل می شد و بازدید بدنی بعمل می آمد تا کسی با خود تریاک نبرد. تصاویر زیر مربوط به آن سالهاست.